خلیل حکیمی فر، مدیر گروه ادیان دانشگاه سیستان و بلوچستان، در سلسله نشست های علمی تخصصی فرهنگ عمومی و انسجام اجتماعی با موضوع گفتگوی ادیان و مذاهب به مثابه راهبرد تقویت همبستگی ملی اظهار داشت: «گفتگو وسیلهای برای تغییر دین کسی نیست و مذاکره هم نیست، چرا که در مذاکره طرفین دنبال رسیدن به توافق مشخصی هستند، اما در گفتگو چنین هدفی مد نظر نیست».
وی افزود: «گفتگو صرفاً جدل یا حمله به دیگران نیست، همچنین شان بحثهای صرفاً منطقی و فلسفی را هم ندارد؛ در گفتگو بحثهای عاطفی و تجربیات شخصی نیز مطرح است. بنابراین گفتگو نه جدل صرف، نه مناظرهای برای برنده شدن و نه صرفاً مسألهای آکادمیک است».
حکیمی فر تأکید کرد: «گفتگو در دنیای امروز یک ضرورت و بخشی از زندگی است که با آن میتوان چالشهای واقعی را شناخت و حل کرد. مرحله اول شناخت خود و سپس طرف مقابل از طریق گفتگو ممکن میشود. این شناخت باعث میشود انسان محدودیتهای خود را بشناسد و با طرف مقابل به تجربه مشترک برسد که نقطه شروعی برای مقابله با چالشها است».
او همچنین بیان داشت: «بسیاری از محققان معتقدند گفتگو جزو بنیانهای اول بشریت است، چیزی که از ابتدای خلقت یعنی در آموزههای دینی، از جمله دین اسلام، به آن اشاره شده است. خداوند در قرآن با واژه "کن فیکون" شاهد تجلی این گفتگوست و انسان به عنوان حیوان ناطق موجودی است که گفتگو جزوی از ذات اوست».
حکیمی فر ادامه داد: «در طول تاریخ، گفتگو در ادیان مختلف، فلسفه یونان باستان، و دورههای گوناگون نمایان بوده است. در جهان امروز، پس از جنگ جهانی دوم و به ویژه پس از فروپاشی دیوار برلین و حوادثی چون ۱۱ سپتامبر، اهمیت گفتگو بیش از پیش برای بشر روشن شده است. غرب به این نتیجه رسیده که برای رسیدن به صلح جهانی چارهای جز گفتگو وجود ندارد».
وی خاطرنشان کرد: «در تحقیقات گفتگوی ادیان و مذاهب، فیلسوفانی چون گادامر و مارتین بوبر به این نکته تأکید کردهاند که بسیاری از جنگها و درگیریها به نام دین در جهان رخ داده است و گفتگو میتواند راه مقابله با این تنشها باشد».
حکیمی فر در پایان اظهار داشت: «گفتگو امروز پارادایمی است که میتواند به شناخت بهتر، رفع سوءتفاهمها و ایجاد صلح و همزیستی مسالمتآمیز در میان اقوام و ادیان مختلف کمک کند و اهمیت آن در جهان معاصر غیرقابل انکار است».